Μικρή συλλογή ποιημάτων μου, με θέμα τα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου, της εξορίας. Γιατί τα μαύρα εκείνα χρόνια δεν μπορούν και δεν θα ξεχαστούν.
Βελούχι
Η φύση ολόγυρα σιωπά
Τα ζώα δειλά, άφαντα
Ένα θεριό βρυχάται μοναχά
Πάνω στα αστέρια ακούγεται
Ο πόνος του αγιάτρευτος, βαθύς
Την μάνα του σκλαβώσανε
Ψηλά σε μια κορφή πατά
Τα βράχια καταπίνει
Τα άλλα θεριά φοβίζει
28-3-2002
Στον Στρατηγό Αθανάσιο Κλάρα
Στον Αρχηγό του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη
Τα αδέλφια
Ο αέρας έχει την οσμή του χώματος
Ο ήλιος είναι ακόμη κρυμμένος
Μα είμαστε εμείς αντίκρυ
Υπάρχει μια ανάγκη μα είναι κρυφή
Τα βλέμματα μας συναντιούνται
Απρόσμενα θα αγκαλιαστούμε
Έτσι όπως ήρθαμε, μαζί και θα χαθούμε
Φιλώντας ο ένας την λεπίδα του αλλουνού
Στρέφοντας τα βλέμματά μας από αλλού
25-7-2000
Οι νησιώτες
Τα κορμιά τους δεμένα
Σε νησιά σκορπισμένα
Σφραγισμένες οι φωνές τους
Τα κορμιά τους σημαδεμένα
Πολλά σε λάκκους παραχωμένα
Αλυσοδεμένες οι κραυγές τους
Τα κορμιά τους στιγματισμένα
Για πάντα οικτρά αδικημένα
Πολλές οι προσευχές τους
Η ιστορία θάφτηκε με τέχνη
2-6-2002
Ξεχασμένη ιστορία
Ήταν περήφανοι πατριώτες
Τρανοί απελευθερωτές
Με σώματα χαρακώματα
Με αδειανά στομάχια
Μα δεν δοξάστηκαν
Σκόπιμα ξεχάστηκαν
Προδότες χαρακτηρίστηκαν
Στη λήθη καταδικάστηκαν
6-3-2002
