Άγονη Γη
Σκληρή και άνυδρη γη είναι ο
νους των ανθρώπων
Πετρωμένες προκαταλήψεις
στην βούληση τους
Κλείσανε τη ματιά τους σε
λευκό γυάλινο ουρανό
Βλέπουν τ’ αστέρια μα δεν
είναι πια ελεύθεροι
Στον παράδοξο αυτό κόσμο
κάποιοι αντιστέκονται
Με τ’ αλέτρι του νου
οργώνουν τ’ άπλετο σκοτάδι
Υπομονετικά σκορπούν τους
σπόρους της παιδείας
Μ' έκδηλο αίσθημα ατενίζουν το μέλλον
Τότε που μικρά βλαστάρια θα φυτρώνουν παντού
Που τ’ άνθη τους θ’ ανθούν,
χρωματίζοντας τον κόσμο
Κι οι καρποί τους θα θρέφουν την ελεύθερη σκέψη
Κι οι κορυφές τους θ’
αγγίξουν το γυαλί τ’ ουρανού
Και ίσως κάποια μέρα να μπορέσουν να το θραύσουν.
Σιάββας
Δημήτρης 2005
